خوب حالا با یک سوال خوب شروع میکنیم 
اگر یک روزی برسه همه ی آدما یی که دوسشون داری یا اونایی که ازشون بدت میاد بمیرن و فقط فقط تو زنده بمونی چی کار میکنی؟؟؟چه حسی بهت دست میده؟؟؟؟
مثل همیشه منتظره نظراتتون هستم
برید ادامه مطلب
عید زیبا بود و امید عیدی گرفتن
خرداد زیبا بود و امید سه ماه تعطیلی
پاییز زیبا بود و امید دیدن دوباره همکلاسیها
این سال دیگه میریم راهنمایی، دو سال دیگه میریم دبیرستان،
یکسال دیگه دیپلم و ....
مدام این جمله روی زبونمون بود.
وقتی بزرگ شدم... وقتی بزرگ شدم...
با هر نوبرانه چشمها رو می بستیم و آرزو میکردیم...
چقدر آرزو داشتیم، چقدر ....
دنیا دنیا امید ....
روزی که نوبرانه زردآلو بود و چشمها رو بستم و خواستم در دل آرزویی کنم و هیچ چیز از دل به زبان نیامد و فهمیدم بزرگ شدم
چشمم رو باز کردم و نوبرانه زرد آلو در دستم و من بی آرزو. چقدر بزرگ شدن درد آور بود
بزرگ شدیم و هیچ نشد
حالا از مهر تا خرداد هر روز مثل دیروز و از خرداد تا مهر امروز مثل دیروز. هر سال که گذشت هیجان هم کم تر و کم تر شد.
سالها تکراری تر
کار و کار و کار برای هیچ
آرزو ها حسرت شد و ماند، بیم‌هایی که داشتیم که روزمرگی رو دچار نشیم شد زندگی، و فهمیدیم که زندگی چیزی نیست، جز همانی که بزرگترها داشتن و ما می‌ترسیدیم از دچار شدن بهش
آخرین بزنگاه بود بزرگ شدن.
دیگه می‌تونستیم از خیابون ها رد بشیم.
ردشدیم بارها و بارها و بی پناه
خوشا روزهایی که نمی‌توانستیم و دست‌ها‌یم را به دست بزرگ و نرم پدر می‌دادیم و طعم تکیه گاه را می‌چشیدیم
بزرگ شدیم و همه شبها به تنهایی گذشت و خوشا شبهایی که به بهانه مریضی و ترس به تختخواب بزرگ و نرم پدر و مادر می‌لغزیدیم و خوش می‌خوابیدیم...
بزرگ شدیم و دستها به جیب رفت و روبروی دستگاه بی‌حس و سرد عابر بانک پول می‌گیریم،
و چه کیفی داشت ده تومانی و پنجاه تومانی هایی که از دست پدر می‌گرفتیم با لبخند.
دیگه نه امیدی به سال دیگه، نه به خرداد و نه به مهر.
تا بچه هستیم بزرگ شدن چه امید شیرینی است و بزرگ که می‌شویم بچگی حسرتی بزرگ.